Kto z nas nie lubi dłużej pospać? Tym bardziej, znajdą się tacy, dla których drzemka w ciągu dnia to konieczność!

W moim przypadku zawsze doceniałem 15-20 min drzemki w okolicach godziny 16-17. Czas i długość drzemki była związana z moimi wewnętrznymi obserwacjami.

Drzemię zwłaszcza w okresie przejściowym, gdyż o tej godzinie dochodzi do znacznego spadku światła słonecznego i przejściu dnia w noc. Możliwość, przespania tej części dnia sprawia, że wstaję bardziej wypoczęty, a przede wszystkim „pełniejszy energii”.

Jak się okazuje ma to swoje potwierdzenie również w literaturze i przeprowadzonych badaniach. Drzemka nie od dziś jest tematem zainteresowania naukowców.

Jesteś ciekawy, jakie wnioski płyną z literatury? Zapraszam więc do lektury!


Drzemka w ciągu dnia — długość ma znaczenie!


Jak się okazuję „drzemanie w ciągu dnia” jest od dawna obiektem badań w kontekście możliwości zwiększenia funkcji poznawczych, pobudzenia oraz zwiększenia efektywności i wydajności sportowej.

Odnotowano, że krótkie drzemki poniżej 30 minut (około 15 min) zwiększają poziom podniecenia,i ilość i jakość snu nocnego jest wystarczająco długa i dobra.

Tak samo pozytywnego wpływu nie można już powiedzieć o drzemkach dłuższych > 30 min, których wpływ na jakość snu w nocy nie pozostaje bez zmian.


Wpływ drzemki na organizm – przegląd literatury


Przeprowadzone badania na temat wpływu „drzemania” na organizm sportowca koncentrują się głównie na jego wpływu na funkcje poznawcze, skupienie, koncentrację oraz wszystkie parametry psychomotoryczne.

Nie wiele jest badań – dwa – które oceniałyby wpływ „drzemania” na wydajność/wydolność fizyczną sportowca.


Drzemka w ciągu dnia zwiększa wydajność sportową


Waterhouse i wsp. zauważyli, że drzemka w ciągu dnia, zwiększa psychiczną oraz fizyczną wydajność sportowca po nie przespanej nocy. Wniosek nie wydaje się przełomowy w końcu, każdy z nas po nieprzespanej nocy z reguły dosypia w dzień.

Z kolei Petit i wsp. nie zauważyli różnicy w wydajności pośród sportowców drzemiących w ciągu dnia w porównaniu do tych, którzy  nie pospali.


Karatecy pod lupą badaczy


Daaloul i wsp. badali wpływ drzemek na wydajność zawodników uprawiających karate. Narzędziem, którego użyto by porównać zawodników było Karate-Specific Test (KST).

Przy pomocy tego narzędzia badano wpływ postlunch’owych drzemek na skupienie, zmęczenie oraz inne elementy psychofizyczne zawodników po całonocnym, ciągłym nieprzerwanym śnie. Jednocześnie autorzy chcieli wykazać dokładnie, który z elementów wchodzących w skład ogólnie pojętej wydajności sportowców jest w stanie się regenerować po 30 min.


Przebadano 13 młodych zawodników, część z nich była typowymi śpiochami. Była to grupa niepijąca alkoholu, niepaląca oraz niespożywająca kofeiny ( tak, jasne…  ?).


Drzemka w ciągu dnia — wnioski płynące z badań.


drzemka jest w stanie poprawić czujność oraz spostrzegawczość nawet po prawidłowo przespanej nocy.

brak wpływu drzemki w ciągu dnia na wydajność oraz poprawę poziomu zmęczenia w warunkach prawidłowo przespanej nocy.

poprawa spostrzegawczości, koncentracji, a także nieznaczna wydajności sportowej po nieprawidłowo przespanej, przerywanej nocy.


Drzemka pośród sportowców – cenne narzędzie regeneracyjne


Jak dostrzegliśmy powyżej, możemy w literaturze odnaleźć naukowe potwierdzenie zasadności drzemania. A Wy lubicie drzemać? Jak długie są Wasze drzemki?


A więc drzemaj chłopaku, drzemaj dziewczyno takie wnioski z tego płyną!


Damian Ostrowski — Trener Personalny Białystok


  1. Daaloul H et al.: Effects of Napping on Alertness, Cognitive, and Physical Outcomes of Karate Athletes. Med Sci Sports Exerc. 2019 Feb;51(2):338-345. doi: 10.1249/MSS.0000000000001786.
  2. Waterhouse J et. Al.: The role of a short post-lunch nap in improving cognitive, motor, and sprint performance in participants with partial sleep deprivation. J Sports Sci. 2007 Dec;25(14):1557-66.
  3. Petit E. et al.: A 20-min nap in athletes changes subsequent sleep architecture but does not alter physical performances after normal sleep or 5-h phase-advance conditions.  Arbeitsphysiologie 114(2) · November 2013